''Soms ben ik meer dan fotograaf.''
Als afscheidsfotograaf kom ik op plekken waar liefde, verdriet en het loslaten samenkomen. Daar ben ik stil.. met mijn camera, terwijl levens worden omarmd en vaarwel wordt gezegd.
Maar soms, voel ik dat ik méér mag zijn. Meer dan een stille getuige.
Een vader worstelde met zijn gevoel. Hij wilde diep van binnen dat zijn 7-jarige zoontje afscheid nam van zijn moeder, met woorden. Maar hoe vraag je dat aan een kind dat zijn wereld ziet veranderen?
Ik stond op afstand, zoals afgesproken: om de momenten voor, tijdens en na het sluiten van de kist vast te leggen.
Toch bleef ik dat interne gevecht tussen vader en zoon zien. En ik voelde het zó intens dat ik zachtjes voorstelde:
“Misschien wil je iets tekenen of schrijven met je vinger, voor mama…”
Nog geen seconde later begon het jongetje te schrijven. Papa volgde.
Toen hij vroeg: “Wil je nog iets zeggen?” Antwoordde zijn zoontje: “Ik heb alles al opgeschreven voor mama.”
Daarna vormden ze samen een groot hart met hun vingers op de kist. Zonder woorden, maar met zóveel betekenis.
De dag erop, tijdens de uitvaart, volgde hun laatste afscheid.
En opnieuw tekende het jongetje met zijn vinger op de kist. Als een stille boodschap, een liefdevolle groet.
Soms vragen mensen mij: “Raakt het je niet, als je daar zo staat?” Jawel, natuurlijk.
Ik ben geen toeschouwer van verdriet, ik ben mens. Met gevoel, met empathie, met tranen.
En die lopen soms achter mijn camera langs mijn gezicht. Zoals ook op het moment dat het zoontje zijn laatste groet met zijn vingers schreef.
Want op sommige momenten ben ik meer dan fotograaf.
Dan ben ik iemand die luistert zonder woorden, die voelt zonder aanraking.
En dan is het volgen van mijn hart precies wat nodig is.
Soms is je hart het belangrijkste instrument dat je bij je draagt. ❤
Reactie plaatsen
Reacties